اسرافیل شیرچی
خطاط و نقاش
خوشنویسی، پژوهشگر فرهنگ و هنر
زاده :بابل، ایران
آذر ۱۳۴۱
اسرافیل شیرچی
خطاط و نقاش
خوشنویس، پژوهشگر فرهنگ و هنر
زاده :بابل، ایران
آذر ۱۳۴۱
اسرافیل شیرچی
خطاط و نقاش
خوشنویسی، پژوهشگر فرهنگ و هنر
زاده :بابل، ایران
آذر ۱۳۴۱
اسرافیل شیرچی فارغ التحصیل دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران.
بهترین ویژگی آثار او پرداخت به مبانی خط، نقاشیخط و شکسته نستعلیق با قلم های ریز و درشت، در بوم‌های نقاشی به ابعاد ۳ متر تا ۱۰ متر و سیاه مشق‌های نستعلیق و مرغ بسمل‌های منحصر به فرد خویش با رنگ مایه‌های فرهنگ ایرانی است.
شمار بسیاری از آثار این هنرمند پر کار در کتابهای نفیس به چاپ رسیده است. آثاری همچون: سیمای رستم در شاهنامه فردوسی، گلبانگ حافظ، آواز شقایق، تماشاگه راز، مطرب عشق، گلستان خط ایران، کتاب سلطانی سلطان، سریر صبح خیزان، تاب شکسته و پژوهش و گفتگوهای فراوان در زمینه هنر خط و نمایشگاههای بسیاری در داخل و خارج از کشور و داوری در فستیوال های هنری خارجی.
اسرافیل شیرچی فارغ التحصیل دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران.
بهترین ویژگی آثار او پرداخت به مبانی خط، نقاشیخط و شکسته نستعلیق با قلم های ریز و درشت، در بوم‌های نقاشی به ابعاد ۳ متر تا ۱۰ متر و سیاه مشق‌های نستعلیق و مرغ بسمل‌های منحصر به فرد خویش با رنگ مایه‌های فرهنگ ایرانی است.
شمار بسیاری از آثار این هنرمند پر کار در کتابهای نفیس به چاپ رسیده است. آثاری همچون: سیمای رستم در شاهنامه فردوسی، گلبانگ حافظ، آواز شقایق، تماشاگه راز، مطرب عشق، گلستان خط ایران، کتاب سلطانی سلطان، سریر صبح خیزان، تاب شکسته و پژوهش و گفتگوهای فراوان در زمینه هنر خط و نمایشگاههای بسیاری در داخل و خارج از کشور و داوری در فستیوال های هنری خارجی.
اسرافیل شیرچی فارغ التحصیل دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران.
بهترین ویژگی آثار او پرداخت به مبانی خط، نقاشیخط و شکسته نستعلیق با قلم های ریز و درشت، در بوم‌های نقاشی به ابعاد ۳ متر تا ۱۰ متر و سیاه مشق‌های نستعلیق و مرغ بسمل‌های منحصر به فرد خویش با رنگ مایه‌های فرهنگ ایرانی است.
شمار بسیاری از آثار این هنرمند پر کار در کتابهای نفیس به چاپ رسیده است. آثاری همچون: سیمای رستم در شاهنامه فردوسی، گلبانگ حافظ، آواز شقایق، تماشاگه راز، مطرب عشق، گلستان خط ایران، کتاب سلطانی سلطان، سریر صبح خیزان، تاب شکسته و پژوهش و گفتگوهای فراوان در زمینه هنر خط و نمایشگاههای بسیاری در داخل و خارج از کشور و داوری در فستیوال های هنری خارجی.
وی در دوران مدرسه استعداد خویش را به نقاشی نشان داد و همزمان با دروس مدرسه، با پشتکاری که از اشتیاق بسیار وجودش میجوشید ، به امور نقاشی و خط می‌پرداخت. در هفت سالگی خوشنویسی را با شعر زیبای یمینی‌شریف “کتاب” من یار مهربانم آغاز کرد و مورد تحسین و توجه معلمان و اطرافیان قرار گرفت که برایش بسیار تاثیرگذار بود. وی نقش پدر و مادرش را در گرایش او به هنر مخصوصا نقاشی و خط مهم می‌داند.
او سال ۱۳۵۵ در چهارده سالگی به بابل رفت و به گروه نقاشان آزاد پیوست که چند نقاش مهم از جمله احمد نصراللهی، بهروز امیری، رحیم مولاییان و…. عضو آن بودند. او سالها در کنار آنان به نقاشی پرداخت و به شیوه نقاشان امپرسیونیست همراه آنها به روستاهای پیرامون بابل می‌رفتند و نقاشی می‌کردند و نقاشی‌ها در یک مکان جمع می‌شد و عصرها نقدها و نظرها روی آثار شروع می‌شد و از برگزیده آثار در انتهای سال نمایشگاهی برگزار می‌شد. برگزار می‌شد.
شیرچی در سال ۱۳۶۲ به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران رفت و در دانشگاه از راهنماییهای استادان حلیمی، پاکباز، آیت‌اللهی، محصص و ممیز برای ترکیب‌بندی مبانی هنرهای تجسمی و زیبایی‌شناختی بهره‌مند بود.
وی در سال ۱۳۶۳ مدرس انجمن خوشنویسان ایران شد ولی شیوه تدریس وی متفاوت بود. بیشتر برداشت‌های دانشکده هنرهای زیبا را به شاگردان و علاقمندانش منتقل می‌کرد، در این سالها از دروس استاد کابلی هم بهره‌مند شد. او در کلاس‌هایش از عنصر شعر و موسیقی و اصول و مبانی هنرهای تجسمی هم سخن می‌گفت. کلاس با جان شعر و تغزل حافظانه و نام بردن از استادان بزرگ هنر ایران و جهان احوال معنوی پیدا می‌کرد.
شیرچی همزمان با تدریس به عرضه آثار هنری می پرداخت تا نمایشگاههایی در تهران و شهرستانها برگزار کند. به همین دلیل از او هنرمندی پرکار، جستجوگر و مردمی ساخته شد و آثارش را به خانه ها و گالری ها و مجموعه ها و موزه های دنیا برد. او تاکنون بیش از ۷۳ نمایشگاه انفرادی و ۱۱۰ نمایشگاه جمعی با هنرمندان طراز اول ایرانی و خارجی داشته است و در سال‌های اخیر بسیاری از نمایشگاه‌ها و اجتماعات هنری را مدیریت کرده است و با عشق پیگیر تعالی هنر و فرهنگ ایران است.
وی در دوران مدرسه استعداد خویش را به نقاشی نشان داد و همزمان با دروس مدرسه، با پشتکاری که از اشتیاق بسیار وجودش میجوشید ، به امور نقاشی و خط می‌پرداخت. در هفت سالگی خوشنویسی را با شعر زیبای یمینی‌شریف “کتاب” من یار مهربانم آغاز کرد و مورد تحسین و توجه معلمان و اطرافیان قرار گرفت که برایش بسیار تاثیرگذار بود. وی نقش پدر و مادرش را در گرایش او به هنر مخصوصا نقاشی و خط مهم می‌داند.
او سال ۱۳۵۵ در چهارده سالگی به بابل رفت و به گروه نقاشان آزاد پیوست که چند نقاش مهم از جمله احمد نصراللهی، بهروز امیری، رحیم مولاییان و…. عضو آن بودند. او سالها در کنار آنان به نقاشی پرداخت و به شیوه نقاشان امپرسیونیست همراه آنها به روستاهای پیرامون بابل می‌رفتند و نقاشی می‌کردند و نقاشی‌ها در یک مکان جمع می‌شد و عصرها نقدها و نظرها روی آثار شروع می‌شد و از برگزیده آثار در انتهای سال نمایشگاهی برگزار می‌شد. برگزار می‌شد.
شیرچی در سال ۱۳۶۲ به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران رفت و در دانشگاه از راهنماییهای استادان حلیمی، پاکباز، آیت‌اللهی، محصص و ممیز برای ترکیب‌بندی مبانی هنرهای تجسمی و زیبایی‌شناختی بهره‌مند بود.
وی در سال ۱۳۶۳ مدرس انجمن خوشنویسان ایران شد ولی شیوه تدریس وی متفاوت بود. بیشتر برداشت‌های دانشکده هنرهای زیبا را به شاگردان و علاقمندانش منتقل می‌کرد، در این سالها از دروس استاد کابلی هم بهره‌مند شد. او در کلاس‌هایش از عنصر شعر و موسیقی و اصول و مبانی هنرهای تجسمی هم سخن می‌گفت. کلاس با جان شعر و تغزل حافظانه و نام بردن از استادان بزرگ هنر ایران و جهان احوال معنوی پیدا می‌کرد.
شیرچی همزمان با تدریس به عرضه آثار هنری می پرداخت تا نمایشگاههایی در تهران و شهرستانها برگزار کند. به همین دلیل از او هنرمندی پرکار، جستجوگر و مردمی ساخته شد و آثارش را به خانه ها و گالری ها و مجموعه ها و موزه های دنیا برد. او تاکنون بیش از ۷۳ نمایشگاه انفرادی و ۱۱۰ نمایشگاه جمعی با هنرمندان طراز اول ایرانی و خارجی داشته است و در سال‌های اخیر بسیاری از نمایشگاه‌ها و اجتماعات هنری را مدیریت کرده است و با عشق پیگیر تعالی هنر و فرهنگ ایران است.
وی در دوران مدرسه استعداد خویش را به نقاشی نشان داد و همزمان با دروس مدرسه، با پشتکاری که از اشتیاق بسیار وجودش میجوشید ، به امور نقاشی و خط می‌پرداخت. در هفت سالگی خوشنویسی را با شعر زیبای یمینی‌شریف “کتاب” من یار مهربانم آغاز کرد و مورد تحسین و توجه معلمان و اطرافیان قرار گرفت که برایش بسیار تاثیرگذار بود. وی نقش پدر و مادرش را در گرایش او به هنر مخصوصا نقاشی و خط مهم می‌داند.
او سال ۱۳۵۵ در چهارده سالگی به بابل رفت و به گروه نقاشان آزاد پیوست که چند نقاش مهم از جمله احمد نصراللهی، بهروز امیری، رحیم مولاییان و…. عضو آن بودند. او سالها در کنار آنان به نقاشی پرداخت و به شیوه نقاشان امپرسیونیست همراه آنها به روستاهای پیرامون بابل می‌رفتند و نقاشی می‌کردند و نقاشی‌ها در یک مکان جمع می‌شد و عصرها نقدها و نظرها روی آثار شروع می‌شد و از برگزیده آثار در انتهای سال نمایشگاهی برگزار می‌شد. برگزار می‌شد.
شیرچی در سال ۱۳۶۲ به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران رفت و در دانشگاه از راهنماییهای استادان حلیمی، پاکباز، آیت‌اللهی، محصص و ممیز برای ترکیب‌بندی مبانی هنرهای تجسمی و زیبایی‌شناختی بهره‌مند بود.
وی در سال ۱۳۶۳ مدرس انجمن خوشنویسان ایران شد ولی شیوه تدریس وی متفاوت بود. بیشتر برداشت‌های دانشکده هنرهای زیبا را به شاگردان و علاقمندانش منتقل می‌کرد، در این سالها از دروس استاد کابلی هم بهره‌مند شد. او در کلاس‌هایش از عنصر شعر و موسیقی و اصول و مبانی هنرهای تجسمی هم سخن می‌گفت. کلاس با جان شعر و تغزل حافظانه و نام بردن از استادان بزرگ هنر ایران و جهان احوال معنوی پیدا می‌کرد.
شیرچی همزمان با تدریس به عرضه آثار هنری می پرداخت تا نمایشگاههایی در تهران و شهرستانها برگزار کند. به همین دلیل از او هنرمندی پرکار، جستجوگر و مردمی ساخته شد و آثارش را به خانه ها و گالری ها و مجموعه ها و موزه های دنیا برد. او تاکنون بیش از ۷۳ نمایشگاه انفرادی و ۱۱۰ نمایشگاه جمعی با هنرمندان طراز اول ایرانی و خارجی داشته است و در سال‌های اخیر بسیاری از نمایشگاه‌ها و اجتماعات هنری را مدیریت کرده است و با عشق پیگیر تعالی هنر و فرهنگ ایران است.
